Dzieci prawidłowo rozwijające się nie mają problemu z zabawą oraz z organizacją własnego czasu. Samodzielnie podejmują aktywności, raz bawią się jedną zabawką, gdy ta się znudzi biorą kolejną. Potrafią też łączyć elementy różnych zestawów w zabawie i poszukiwać rzeczy, którymi mogłyby sobie uprzyjemnić czas, nabywając przy tym jakieś nowe umiejętności manipulacyjne czy też zdobywając wiedzę. Jest to też naturalny sposób edukacji dzieci. Dzieci z zaburzeniami rozwoju w tym z autyzmem mają z tym wszystkim trudność. Bardzo często konieczne jest uczenie dzieci korzystania z zabawek i gier, układanie wieży z klocków, układanek, puzzli, czy manipulacja innego rodzaju zabawkami, podczas indywidualnych sesji edukacyjnych przy stoliku. A korzystania z zestawów lego, playmobil, little people czy innych naucza się poprzez łańcuch reakcji (następujące po sobie czynności).
Nauczanie na podstawie łańcucha rozpoczynamy dopiero wtedy gdy wiemy, że dziecko jest w stanie naśladować prezentowane przez nas ruchy wieloetapowo. Czyli ma zaliczoną umiejętność naśladowania, z której korzystamy każdego dnia nabywając nowe umiejętności ze środowiska zewnętrznego. Łańcuchem jest wsiadanie pasażerów do samolotu, wkładanie bagaży do luku, start samolotu i szybowanie w powietrzu, itd. Wszystko to, rozpisuje się na kroki i uczy się dziecko wykonywania tego łańcucha powtarzając go wiele razy przez wiele dni. Oczywiście uczy się dziecko różnych scenariuszy korzystania z tego samego zestawu, ale nie wdraża się kolejnego dopóki nie mamy pewności, że dziecko opanowało ten pierwszy.
Kiedy już potrafi coś wykonywać, używać różnych rzeczy możemy włączyć dziecku plan aktywności. Jest on jednym ze sposobów nadawania dziecku z trudnościami rozwojowymi struktury działania, która może ułatwić mu zarządzenie własnym czasem. Na podstawie planu można uczyć dzieci organizacji czasu poprzez zabawę lub też określać plan działania w określonym dniu czy przedziale czasowym. W tym celu w przedszkolach dla dzieci typowo rozwijających się, wykorzystuje się czasami plan obrazkowy – przedstawiający piktogramowy rozkład działań w ciągu dnia, ukazując ich kolejność lub też ilość aktywności. W terapii behawioralnej korzysta się z tego narzędzia do przedstawiania dzieciom struktury sesji stolikowej, planu dnia czy też organizacji czasu poprzez samodzielną zabawę.
Grania w gry uczymy dzieci poprzez zdobywanie poszczególnych umiejętności, które są potrzebne do wykonywania odpowiednich czynności właściwych dla danej gry. Z tego też względu koniecznie jest rozpisywanie tych umiejętności na etapy aby usprawnić dziecku przyswajanie zasad i działanie w oparciu o nie oraz korzystania z włąsnej wiedzy, co możecie przykładowo zobaczyć tu i tu. A żeby dziecko prosiło o podjęcie wspólnej aktywności drugą osobę, często musi być też tego nauczone.
Co musi się wydarzyć, aby dziecko zaczęło się bawić: - powinno umieć korzystać z zabawki, którą chcemy aby się bawiło - zabawki te powinny mieć określony początek i koniec - rozumieć strukturę działania na podstawie której będzie podejmowało zabawę - struktura ta powinna być spójna dla wszystkich środowisk, w których przebywa dziecko
Wszystko jest pięknie, gdy dziecko znajduje się w środowisku terapeutycznym czy przedszkolnym. Jeśli jest pod opieką dobrych pedagogów i terapeutów i nie potrafi się bawić, to prawdopodobnie zostanie zaopiekowane na ten czas. Jednak w dalszym ciągu, gdy powróci do swojego naturalnego środowiska domowego nie będzie wiedziało, co ze sobą zrobić. A to właśnie tutaj spędzają większość swojego życia i czasu – na to środowisko powinny być przenoszone wszystkie umiejętności nabyte podczas terapii. Jeśli dziecko potrafi korzystać i używać pewnych gotowych pomocy czy zabawek, ale samodzielnie do nich nie podchodzi powinniśmy dać mu narzędzie, które pomoże nauczyć organizować sobie czas na zabawę czyli np. plan aktywności w połączeniu z pracą na koszykach lub nauczyć tej zabawy poprzez rozłożenie dziecku kilku zabawek mających określony koniec i wzmacnianie dziecka za podchodzenie do każdej z nich i używanie jej we właściwy, przeznaczony do tego sposób (nie kręcenie elementami układanki, tylko dopasowywanie ich w konkretne miejsca).